Nie od dziś wiadomo, że jestem wielką fanką czerni. Wielokrotnie przekonywałam Was, że to najpiękniejszy kolor na świecie… Nigdy nie kojarzył mi się ze smutkiem ani żałobą, które symbolizuje w naszej kulturze. Zawsze uważałam, że kobiety ubierające się na czarno wiodą radosne i kolorowe życie… Na takie postrzeganie czerni pozwalał mi oczywiście mój wrodzony optymizm… Niestety, ostatnie wydarzenia na świecie mocno nadwątliły moją pozytywną energię i sprawiły, że zaczęłam szukać pocieszenia i radości w mocnych kolorach. To taki odruch, który ma zachować moją wewnętrzną równowagę. Nie rezygnuję całkowicie z czerni, ale boję się w nią ubrać od stóp do głów, przeczuwając, że wprawi mnie to w gorszy nastrój. Mocne kolory, które pojawiły się w kolekcjach wiosenno-letnich, miały być zastrzykiem pozytywnej energii po miesiącach przygnębiającej pandemii, która jeszcze nie tak dawno, wydawała nam się najgorszym doświadczeniem współczesnego świata. Jak wiemy, ten problem nie zniknął, ale jakże zmieniła się nasza perspektywa i postrzeganie pandemii.  W obliczu wojny i tragedii uchodźców, którzy zmuszeni są do ucieczki z okupowanej ojczyzny, wszystkie nasze zmartwienia i kłopoty wyraźnie bledną. Taka refleksja pewnie towarzyszy wielu z nas i sprawia, że zaczynamy trzeźwym okiem patrzeć na nasze życie. Jak nigdy wcześniej, czuję wdzięczność za najprostsze rzeczy.

Pisałam ostatnio, że tworząc stylizacje zaczęłam bazować głównie na zasobach swojej szafy i mocno zredukowałam zakupy nowych rzeczy. Teraz dodatkowo nie mam kompletnie nastroju na buszowanie po sklepach. Nawet gdy wejdę do którejś z ulubionych sieciówek, mam wrażenie, że wszystko co proponują na nowy sezon, mam już w swojej szafie… Zdarzają się jednak maleńkie wyjątki 🙂 Tak właśnie było w przypadku tej odblaskowo czerwonej torebki H&M. Pamiętacie historię kaszmirowego sweterka, kupionego okazjonalnie przez internet? Miał być czerwony, a okazał się pomarańczowo-czerwony ( tutaj znajdziecie jego historię i debiut na blogu). Kiedy zobaczyłam tą torebkę, natychmiast pomyślałam właśnie o nim. Wcześniej udało mi się dobrać do niego zaledwie jeden dodatek w postaci czapki z daszkiem. Teraz mam fajną torebkę, która jest dokładnie w tym samym kolorze.

W jednym z komentarzy, Pati namawiała mnie na niebiesko-żółtą stylizację. Pomimo mojej ogromnej sympatii dla Ukrainy, muszę się przyznać, że niestety nie przepadam za tym zestawieniem kolorystycznym. Za to niebieski jest u mnie na topie i noszę go bardzo często. Kurtka ZARA, którą kupiłam sobie na urodziny, była jedną z częściej noszonych przeze mnie w tym sezonie. Teraz w ofercie mają również piękną czerwoną i zieloną… To co wydawało się kaprysem i chwilowym zachwytem kolorem, jest teraz bazą moich stylizacji. Ucieczka w kolor jest dla mnie wybawieniem i jednocześnie zaskoczeniem. Widzę, że wpuszczenie go w większej ilości do szafy, spowodowało zmiany w moim stylu. Nie jest to może wielka rewolucja, ale jednak gołym okiem widać różnicę pomiędzy moimi aktualnymi wpisami i tymi z poprzednich lat…

Obserwuję z dużym zainteresowaniem, jak postrzegane są teraz w internecie blogerskie publikacje. Reakcje bywają bardzo różne… Jestem w tej szczęśliwej sytuacji, że nie jestem związana żadnymi kontraktami, a blog nie jest źródłem moich dochodów. Widzę, jak wiele osób tłumaczy się z zamieszczania różnych materiałów dotyczących ciuchów i mody. Trochę mnie przerażają komentarze o próżności i bezduszności blogerów. W większości przypadków jest to po prostu ich praca. Jakoś ciężko mi sobie wyobrazić, że wszyscy nagle zamykają swoje biznesy i rezygnują z posad, bo wojna, bo nie wypada zajmować się modą, urodą i innymi przyjemnościami. To fakt, że trudno odnaleźć się w tej wojennej rzeczywistości, ale świat kręci się dalej i trzeba robić swoje…

Po przeczytaniu komentarzy pod ostatnim wpisem i po rozmowach w realu z Silverowiczkami, doszłam do wniosku, że będę pisać i zamieszczać kolejne publikacje. Optymizm, uśmiech i kilka słów o stylu są tym, co mogę Wam podarować od siebie w ten trudny czas. Jeśli choć jedna z Was poczuje się dzięki temu lepiej i na chwilę oderwie od ponurej rzeczywistości, to znaczy, że było warto.

Coraz lepiej radzę sobie z wyszukiwaniem nowych miejscówek do sesji. Poniżej możecie zobaczyć alternatywę do niebieskiego tła. Tyle koloru naraz jeszcze nigdy nie pojawiło się na blogu… Zabawne, bo to ta sama stylizacja, a prezentuje się jakby inaczej…

Myślę, że każdy ma prawo do swojego sposobu na radzenie sobie ze stresem i utratą poczucia bezpieczeństwa. Podobno w miłości i na wojnie wszelkie chwyty są dozwolone. Ja wypowiedziałam wojnę swojej czarnej rozpaczy i chwyciłam się mocnych kolorów. W ten sposób pomagam sobie. Pisząc nadal bloga staram się Wam pomóc, poprawić nastrój i wywołać choć przez chwilę uśmiech na Waszych twarzach. Wpłacam również datki na konta organizacji specjalizujących się w pomocy uchodźcom (nie tylko z Ukrainy) i stołuję jak najczęściej w miejscach, w których wiem, że pracują osoby zza wschodniej granicy. Taki jest mój wkład w pomoc Ukraińcom. Mało to czy dużo? Nie wiem, ale na tyle mnie stać materialnie, a przede wszystkim mentalnie. Nie oceniajmy surowo innych. Niech każdy da z siebie tyle ile może…

Do następnego razu,
SIWA